Geen baan, geen eten
Dit is van mij (Rousseau)
Taal trekt grenzen die er niet zijn
Oorlogen, armoede en roofbouw op de natuur hebben allemaal dezelfde oorzaak, namelijk het onrechtvaardige, kapitaalvormende principe ‘geen baan, geen eten’. Dit valse, door de overheid uitgevoerde principe beheerst de mensheid sinds de uitvinding van de landbouw, zo’n 10.000 jaar geleden, toen door bepaalde lieden militair bewaakte denkbeeldige grenzen werden getrokken rond landbouwgrond en dat voortaan als hun eigendom beschouwden. Later zijn daaruit landen met hun overheden ontstaan, aldus Rousseau in zijn ‘Vertoog over de ongelijkheid’. Door deze beslaglegging op aardoppervlak konden zij de armen voortaan dwingen als slaaf of arbeidsplichtige tegen een minimale vergoeding al het werk te laten doen, anders was er voor hen geen eten. De bezitters verwierven daarmee de macht de bezitslozen genadeloos uit te buiten. Vanaf die tijd werden alle bezitslozen voor hun eten geheel afhankelijk van een baan. Omdat deze “eigenaren” van de landbouwgrond nu zelf niets meer hoefden te doen, gingen ze zich uit verveling richten op status en vermaak, waardoor ze konden wegkijken van de armoede van de slaven en arbeidsplichtigen die onder mensonwaardige omstandigheden niet zelden de hongerdood stierven. Dit is nog steeds actueel.
Economische groei
Geen baan, geen eten. De motor van het kapitalisme.
De voortdurende beslaglegging op aardoppervlak door het in bezit nemen en omgrenzen van grond maakten de rijken steeds rijker, terwijl de armen daardoor steeds afhankelijker werden van een baan. Het principe ‘geen baan, geen eten’ maakte kapitaalvorming mogelijk, hetgeen we tegenwoordig economische groei noemen. Eeuwenlang gebeurde dat door koloniseren, momenteel door neokoloniale handelscontracten.
Ecologische voetafdruk Nederlanders.
Door het alsmaar vergroten van de ecologische voetafdruk van de rijken werden de armen steeds armer. Als gevolg van het principe ‘geen baan, geen eten’ sterven er daardoor momenteel wereldwijd dagelijks 25.000 mensen de hongerdood, dat is 8 miljoen medeburgers per jaar, net als de Holocaust in 5 jaar. Niet vanwege te weinig productie van voedsel, maar vanwege het gebrek aan een betaalde baan. Deze genocide van de rijken op de armen is een permanente schending van de mensenrechten. Maar wonderlijk genoeg zijn het juist de veroorzakers van de armoede die de arme landen alsmaar komen vertellen, dat zij mensenrechten schenden. We zijn ons kennelijk van geen kwaad bewust. Wir haben es nicht gewusst.
In de komende 35 jaar trekken er nog 3.5 miljard overwegend arme boeren naar de stad, die als gevolg van het principe ‘geen baan, geen eten’ hetzelfde lot wacht. In één generatie verdubbelt dan het aantal stedelingen. Als we de huidige 1 miljard sloppenwijkbewoners daarbij optellen, dan wonen er in 2050 4.5 miljard armen in mensonwaardige krotten. De helft van de wereldbevolking moet dan leven van de criminaliteit, bedelen of prostitutie. Tegen die tijd zal het aantal honger- en oorlogsvluchtelingen naar de rijke landen een veelvoud zijn van nu, omdat met minachting, honger of oorlog niet is te leven.
Taal is conditionering
Er is geen relatie tussen de klank en waar het naar verwijst
Over het principe ‘geen baan, geen eten’ is nooit door de mensheid nagedacht. Ook is het geen product van de evolutie, maar van generatie op generatie via opvoeding en onderwijs in onze hoofden geconditioneerd, hetgeen alleen mogelijk is als er onderling een taal wordt gesproken. Want taal doet ons geloven in dingen, die er in de evolutie helemaal niet zijn, zoals ‘geen baan, geen eten’, landen, grenzen, eigendom, geld en overheden. Het zijn louter fantasieën.
Er zijn geen afzonderlijke identiteiten
Namen scheppen de illusie dat er een relatie is tussen willekeurige klanken en datgene waar die klanken naar verwijzen, terwijl die relatie er helemaal niet is. Namen zijn niet meer dan verwijzende klankafspraken, die de illusie tussen onze oren oproepen dat er afzonderlijkheden bestaan. We zijn allemaal gevangenen van de duale taal, waardoor we niet meer zien, dat alles onafscheidelijk met elkaar is verbonden. Taal scheidt, wat onafscheidelijk is. Denken verdeelt het onverdeelde universum. De duale taal is strijdig met de non-duale werkelijkheid. Het produceert slechts discriminatie. Alle problemen zijn taalproblemen, aldus Wittgenstein. We gaan ten onder aan onze conditioneringen in de waan intelligente wezens te zijn.